TOMBŜTONOJ EN LA STELLUMO

I. La Malgrava Poeto

Li faris siajn trilojn, kaj ne buŝis
Muzikon iel ajn najtingalĥora;
Tamen, lia brusto same kuŝis
Sur dorn' dolora.

II. La Bela Damo

Malvarmo sole estis ŝia malŝato;
Nur por viglaĵoj varmaj ŝia kvero;
Lum', flam', aŭ koro arda de amato.
Eterne, vintre fridas en Infero.

III. La Tre Riĉa Viro

Apenaŭ lin sufiĉis la plej bona;
Nenio kontraŭpovis liajn termojn.
Li kuŝas sube, en cipreslign' impona,
Kaj gastigas nur l'plej eksklusivajn vermojn.

IV. La Fiŝistino

Nu, fakte ŝi sufiĉe fidis
Je l'edzon kiu ŝi jam kaptis;
Sed jen, amikoj, se vi vidis
Tiun, kiu eskapis!

V. La Krucmilitisto

Eksidis li, por skribi opinion,
Post esti enveninta al ĉielo,
Ke oni devas certi fari ion
Pri tiu bruĝenulo, Gabrielo.

VI. La Aktorino

Ŝia nomo lumas nun, eĉ en krepusko,
Samkiel dum ŝia viv' de admirato,
Sur kruco ĉi; dum la agrabla musko
Ĉiferojn kaŝas de la naskiĝdato.
Reiru supren

VERSO MALMODERNA

Por unu, l'amarilis' kaj la rozo;
Papavoj, kun la stranga, fremda belo;
L'alloga, flora vito de mimozo;
La danca stelo.

Por unu, rosmareno kaj la ruto,
La tas', en la purpuran fluon plonĝa;
Kaj por l'alia, eĉ pli bela tributo:
La dorm' sensonĝa.
Reiru supren

SONETO PRI LA FINO DE SINSEKVO

Ho disfaligu maren miajn votojn,
Ĉar, malgraŭ dolĉpromeso, jen la fino;
Kaj ol ĉi tiu ne faru pliajn notojn:
"Ŝi volis pacon, sed ŝi estis ino!
Kaj tiaj ili, kies ina menso
Ridinde etan endas por ĝin ligi;
Vidante belokulojn, kies penso
Bezonas tie animon starigi."

Ĉar nun mi proprietas mem, amiko!
La vund' emfazas blankon de mia brusto,
Kaj de l'manio venas la abdiko.
Kaj estas mi la mia; jen la ĝusto.
Mi estas do senfine dankegema
Pro ke vi estis falsa kaj venena.
Reiru supren

TRANSIRO

Tro multe spertis mi por ke mi votos
Ke malaperos neniam l'angoro;
Tro vidis finon de senfindoloro
Por kredi ke Pac' ne plu min dorlotos.
Mi scias ja - la branĉ' burĝonigotas
Kaj en la milda pluv' reŝosos floro,
Kaj vestos tritik' landojn ĉi per oro;
Mi diras nur ke Vintro nun marodas.

Kaj kio se mi scius, ke ripozon
Post ĉi frenez' mi spertos anstataŭe?
Kion signifas, ke la junitempo
Alportos novpromeson kun la rozon?
Mia koro akvas: venas pli antaŭe
La lante pistan belon de l' printempo.
Reiru supren

PRI VIRINO, MORTA JUNE

(J.H., 1905-1930)

Se ŝi estus belega, eĉ,
Aŭ pli saĝa ol aliaj virinoj,
Aŭ movus kun iu spito,
Se ŝi havus filojn ĉirkaŭ ŝi,
Kaj ŝiaj manoj sur iliaj ŝultroj -
Filoj, ĝenontaj la Diojn -
Sed kie estis miro en ŝi?
Kion ŝi havis, pli aŭ malpli bona,
Kies tagoj estis frapetado de pizoj
El la ŝel' al la ĝenua bovlo?

Ke la pin' estas fulmobatata,
Kaj la ŝton' disde l' monto fendata,
Kaj l' river' sekigata dum fluo -
Tion mi povas scii kaj humili.
Sed ke Ili, kiuj marŝas tra steloj
Deturniĝus el sia ŝoseo
Por treti margariton negravan
En kamp' da malfermaj floretoj -
Kie estas ilia triumfo?
Kie ilia fier', aŭ venĝo?
Reiru supren